Hrant Dink's Lawyer: Prime Minister Protecting Those Involved in Dink Murder

Fethiye Çetin, an attorney representing the family of slain Turkish-Armenian journalist Hrant Dink, slammed Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan on Thursday for his recent remarks about the Dink murder case and claimed that the government is trying to protect those who were involved in the assassination.

¿Por qué las mujeres turcas comparten fotos riéndose en las redes sociales?

Las mujeres no deben reírse en público. Esto es lo que dijo el viceprimer ministro de Turquía, Bulent Arinc, en un discurso el lunes sobre la "corrupción moral". "La castidad es muy importante", dijo Arinc. "Ellas no deben reírse en público".

Arinc, uno de los fundadores del partido islamista gobernante (Partido por la Justicia y el Desarrollo, AKP), hizo el comentario como parte de una condena a la supuesta decadencia moral de la sociedad moderna.

An Aleppo Auto King, Now Selling Street Food in Yerevan

Karen Leigh

Yerevan, Armenia - He still has the same cell phone, an early smartphone purchased in Aleppo before Syria’s three-year-long conflict turned the life of this formerly well-off businessman upside down. On it are photos of a life now long gone – a happy extended family of Syrian-Armenians posing in its well-appointed home, unaware of what was to come.

In Aleppo, Sako, aged 60, owned an auto-repair business that employed 15 workers. He made a substantial amount of money, he says – enough to buy four apartments in Aleppo and two cars, and eat out regularly at the city’s pricier spots. Then the war hit his business, forcing him to flee with his wife to Yerevan, the Armenian capital, where years earlier he had sent one of his sons to study to be a pharmacist.

Չեմ գիտեր

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Անցեալները «Համլէտ»ի բեմադրութեան ներկայ եղայ ու կրկին ականջներս ու սիրտս ողողեց Դանիմարքայի իշխանի նշանաւոր հարցադրումը՝ «Լինե՞լ, թէ՞ չլինել»...

Հարցում մը, որ թէեւ պատասխան չունի, սակայն ամէն անգամ հնչելուն, կ՛արձագանգէ մարդոց ներաշխարհին մէջ:

Հիմա, բոլոր սուրիահայերը եւ մանաւանդ հալեպահայերը մէկական Համլէտներ դարձած, ճամբաբաժանին շուար կանգնած, լինել, թէ չլինելու երկընտրանքին դէմ, մէկ պատասխան ունի՝ «Չեմ գիտեր»...

Հայերը՝ թուրք գրականութեան մէջ

ՍԵՒԱՆ ՏԷՅԻՐՄԵՆՃԵԱՆ

Մուրատ Պել­կէի «Հա­յերը գրա­կանու­թեան մէջ» (“Edebiyatta Ermeniler”, İletişim, 2013, 252 էջ) հա­տորը կ՚ամ­փո­փէ յայտնի մտա­ւորա­կանին այս նիւ­թին շուրջ նա­խապէս գրած ծաւալուն յօ­դուած­նե­րը (2006-2007 թուական­նե­րու մի­ջեւ հրա­տարա­կուած «Պի­րիքիմ» հան­դէ­սին մէջ), որոնց աւել­ցուած են նո­րերը։ Պել­կէին մա­սին խօ­սելու առի­թը դեռ պի­տի ներ­կա­յանայ, սա­կայն այժմէն կա­րելի է ըսել, թէ հա­յերու (եւ առ­հա­սարակ երկրի փոքրամաս­նութեանց) հան­դէպ իր մշտա­կան հե­տաքրքրու­թեան ցո­լացումն է այս գիր­քը, իբր այդ՝ ոչ պա­տահա­կան հրա­տարա­կու­թիւն մը։

ԱՔՓ/Կիւլէն կը շահագործեն Տինքի ոճիրը

Ոչ միայն մեզ, այլ համայն աշխարհին ծանօթ է, թէ ինչպէս սպաննուեցաւ «Ակօս»ի հիմնադիր եւ հրատարակութեան վարիչ՝ Հրանդ Տինք։ Նոյնպէս բոլորին ծանօթ է, թէ պետական կառոյցները եւ այդ կառոյցներուն հետ գործակցող մերթ պաշտօնական, մերթ կիսապաշտօն եւ մերթ ալ անպաշտօն ո՛ր կառոյցները դերակատարութիւն ունեցան։ Ինչպէ՛ս ապահովուեցաւ անոնց անպատժելիութիւնը։
Զինուորականներու, ոստիկաններու, պետական բարձրաստիճան պաշտօնէութեան եւ մամուլի գործակցութեամբ իրագործուած ոճիրին հեղինակները անցնող եօթը տարիներու ընթացքին ազատօրէն շարունակեցին իրենց կեանքը։ Բարձրացան իրենց պաշտօններուն մէջ, նոր պաշտօններու նշանակուեցան, երեսփոխան, նախարար դարձան։ Ուրիշ յանցանքներով բանտարկուեցան ու ապա ազգային հերոսի նման դուրս ելան բանտէն։

Թուրքիոյ առաջին բժշկուհին՝ տոքթ. Զարուհի Գաւալճեան

ԹՈՎՄԱՍ ԹԵՐԶԻԵԱՆ

 

Կարգ մը աղբիւրներ իբրեւ Թուրքիոյ առաջին բժշկուհին կը յիշեն տոքթ. Սաֆիյէ Ալի Քրեքելերի (1894-1952) անունը, որ բժշկագիտութիւն ուսանած էր 1921ին Գերմանիոյ Ուիզպուրկ քաղաքը: Տոքթ. Սաֆիյէ կարելի է առաջին թուրք բժշկուհին համարել, բայց ոչ Թուրքիոյ առաջին բժշկուհին: Այդ տիտղոսին կ՛արժանանայ իրմէ շատ աւելի կանուխ, 1903 թուականին տոքթ. Զարուհի Սերովբէ Գաւալճեանը: Այս վերջինը ծնած է 1877ին Բիւթանիա (Ատափազար): Հայրը՝ տոքթ. Սերովբէ Գաւալճեան 1875ին աւարտած է Պոսթընի բժշկական հիմնարկը: Այդ թուականէն մինչեւ 1915 ծառայած է Ատափազարի եւ Պարտիզակի մէջ:

Մալխասէն փոխանցուած կայծեր...

ԼԵՒՈՆ ՇԱՌՈՅԵԱՆ

Արժանթինաբնակ ողբացեալ գրող Պետրոս Հաճեան, տասնամեակներ առաջ գրուած իր յօդուածներէն մէկուն մէջ կը յիշէր, թէ դպրոցական դասագիրքերէն դուրս՝ իր կարդացած առաջին գիրքը Մալխասի «Զարթօնք» վէպն էր։

Աչքերդ գոց քալէ Հալէպի փողոցներէն...

ՄԱՆՈԻԷԼ ՔԷՇԻՇԵԱՆ

 

Աչքերդ գոց քալէ Հալէպի փողոցներէն, որպէսզի կարենաս ինքզինքդ խաբել, որ տակաւին մարդ ես:

Հալէպի մէջ բժիշկ չփնտռես. բոլորը գացած են, այն ալ առաջին գացողներէն եղած են.. մոռնալով կամ մոռացութեան տալով Հիփոքրաթի երդումը..  եւ կը խնդրեմ իրենցմէ որ չըսեն .« մեր գացած տեղը մարդիկ կը բուժենք.. մենք մարդու բժիշկներ ենք…»:

Զբօսաշրջութիւնը՝ Հայաստանի ապագայ տնտեսութեան լաւագոյն լուծում

ՄԻՀՐԱՆ ՍԱՐԳՍԵԱՆ

 

Հայաստանում նոր կառավարութեան ձեւաւորման գործընթացին ցանկանում էի իմանալ, թէ ով է լինելու զբօսաշրջութեան պատասխանատու պաշտօնեան: Ամօթ ինձ, չիմանալու համար, որ զբօսաշրջութիւնը ընդամէնը փոքրիկ բաժանմունք է ներառուած էկոնոմիկայի նախարարութեան մէջ, որն արդէն ունի նոր նախարար, բայց ոչ նոր փոխնախարար զբօսաշրջութեան գծով: (Արդէն քանի տարի պարտականութիւնը դրուած է փոխնախարար Արա Պետրոսեանի ուսերին, առանց համապատասխան նշման:- Ծ.Խ.):
Իսկ ինչո՞ւ է դա կարեւոր: Չունենալով արդիւնաբերական հզօր բազա, որ հնարաւորութիւն կը տար արտահանելու նռան գինուց եւ սերկեւիլի ջեմից բացի նաեւ այլ ապրանքներ, Հայաստանի նման երկրի համար նպատակայարմար պիտի լինէր զարգացնել զբօսաշրջութիւնը, որպէսզի աշխատատեղեր բացուեն, ներդրումներ կատարուեն եւ եկամուտ լինի երկրին:

Nigoghos Sarafian's "The Princess"

Jennifer Manoukian

The following is a translation of the first chapter of a novel by Nigoghos Sarafian entitled "The Princess." Originally written in Western Armenian, the novel was published in 1934 in Paris. 

Between the wars, Paris replaced Constantinople as the center of Western Armenian intellectual life. After the fall of the Ottoman Empire, France served as one of the largest havens for Armenians and its capital provided exiled Armenian writers and intellectuals, in particular, with a space to revive Armenian literary culture. This literary culture had been all but decimated in 1915 by the Armenian genocide, during which the intellectual leadership of the Ottoman Armenian community was almost entirely eliminated. Those writers who went on to initiate the literary revival in Paris in the 1920s and 1930s were of a younger generation that had experienced the genocide and its aftermath as young men. They had been educated in the Armenian schools of Constantinople during the Allied occupation between 1918 and 1922 by the few surviving writers of the old guard, before both teachers and students were forced to flee the advancing nationalist forces that would eventually claim Constantinople and establish the Republic of Turkey in 1923. 

Whitaker, un británico que luchó con nosotros

Leandro Despouy



El 8 de junio falleció Benjamin Whitaker. Lo supe a través de un amigo armenio. Su nombre estará vinculado para siempre al reconocimiento del Genocidio de los armenios en las Naciones Unidas, en 1985, luego de una batalla diplomática sin precedentes, que saboteó Turquía durante 15 años y finalizó con la aprobación del documento que lleva su nombre: “Informe Whitaker”, de enorme impacto en el mundo y que hoy es patrimonio de la ONU.

Karabagh Goes “Happy,” Pharrell-Williams-Style

Giorgi Lomsadze

 

Disputed and destitute Nagorno Karabagh has become the latest place to produce a version of Pharrell Williams’ “Happy” video, the fad which has gotten much of the world “clapping along.”

With funky dance moves and a vivacious collection of characters, “We Are Happy from Karabakh,” sponsored by the Los-Angeles-based Armenia Fund, does its best to make separatism look hip. British Baroness Caroline Cox, one of the breakaway territory's most prominent supporters, is featured rocking together with staff and patients at a clinic in the capital, Stepanakert. (*)

Proteger la memoria, defender la identidad

Jorge Rubén Kazandjian

 

El tiempo es impiadoso y borra todas las huellas. Apaga el dolor, diluye realidades por más duras que estas sean y es el mejor aliado del olvido que es el mayor de los castigos de la memoria. Transitamos el sendero del centenario del mayor dolor de nuestras vidas, el genocidio que se llevó a nuestros mayores, destruyó nuestro patrimonio cultural y puso en enorme riesgo nuestra existencia como nación. Y además de nuestras históricas reivindicaciones que alientan y sostienen la lucha de nuestro pueblo, no ya por el reconocimiento que es cosa juzgada, sino por la impostergable reparación a la que debe hacer nuestro victimario, el estado turco, debemos prestar atención a otros temas.